Motocultivators Kretwyprodukowane przez moskiewskie MPO im. V.V. Czernyszow zyskał szeroką dystrybucję wśród ogrodników, ogrodników, którzy zwykle kupują je w pełnym zestawie z wirnikami, co wystarcza do uprawy gleby w poszczególnych obszarach.
Na ryc. 7a pokazuje część kultywatora z lewym wirnikiem bocznym. Na przykładzie tej części przeanalizujemy niektóre wady projektowe Kreta raczej wady jego wirników. Przede wszystkim zauważamy, że noże wirnika są bardzo tępe, a kołki mocujące wirnik wewnętrzny na wale zębatym i wirnik zewnętrzny na wirniku wewnętrznym zbyt wystają z wałków wirnika. W rezultacie korzenie i łodygi roślin są nawijane na wystające części sworzni, które wraz z glebą zapychają przestrzeń między wewnętrznym wirnikiem a obudową przekładni, a także między oboma wirnikami. Wszystko to powoduje dodatkowe obciążenie wału skrzyni biegów, a wirniki zaczynają się obracać nierównomiernie.
Spinki sprężynowe wkładane do otworów w szpilkach są również zbyt długie, co maksymalizuje nawijanie na nie korzeni i roślin z powyższymi konsekwencjami! Ponownie śruby mocujące noże do kwadratowych kołnierzy odpowiednich wirników są dłuższe niż to konieczne.
Od pierwszej wady - tępych noży - pozbyłem się natychmiast po przejęciu Kretprzez ostrzenie ich na szmerglu, aż do zamocowania na kołnierzach. Pozostałe niedociągnięcia, które zidentyfikowałem po pierwszej wiosennej uprawie w 1994 r. I oczywiście je wyeliminowałem, co znacznie ułatwiło dalszą pracę „Kretka”.
Teraz trochę więcej na temat usuwania innych niedociągnięć. Na ryc. 8, a i b pokazują średnice rur wirników i długość kołków włożonych w otwory tych rur. Można zauważyć, że kołek 1 wystaje z odpowiedniej rury o 9 mm, kołek 2 o 11 mm. Aby „zatopić” głowice sworzni, wykonałem rowki w rurach wirnika po jednej stronie o średnicy 15,6 mm i głębokości 2 mm, i zmniejszyłem cylindryczne części sworzni do długości 44 i 36 mm, wiercąc w nich otwory w odległości 2,5 mm od końców o średnicy 2 mm.
Zamiast starych długich zacisków wykonanych z drutu o średnicy 2,5 mm wykonałem pierścienie (jak pierścienie do przenoszenia kluczy) z drutu sprężynowego o średnicy 1,5 mm. Pierścień wkłada się z jednej strony w otwór na kołek (ryc. 8, c), mocując go na rurze. W ciągu 3 lat pracy nie stwierdzono przypadków utraty pierścieni podczas uprawy gleby, a akumulacja korzeni i gleby prawie się zatrzymała.
Skróciłem śruby 7 (patrz ryc. 7) o 5 mm i nakręciłem na nich nakrętki o grubości 5 mm (o 2 mm cieńsze niż były).
Wszystkie noże w punkcie mocowania do kołnierzy zaostrzyłem o 6 mm, jak pokazano na ryc. 9, a i b, tak że te krawędzie są równo z krawędziami kołnierzy. Następnie krawędzie noży, wykreślone liniami krzyżowymi, zostały ostrzone pod kątem 45 ° (jeśli ostrzymy metal z jednej strony podczas ostrzenia noża, a następnie z drugiej podczas fazowania). Na obrzeżach lewego wirnika (ryc. 9, bi ic) zaostrzyłem również krawędzie pod kątem 45 ° z czterech stron na długości 72 mm. Na kołnierzach wirnika po prawej stronie wału skrzyni biegów krawędzie zostały zaostrzone po tych samych stronach, ale ostrzenie przesunięto na przeciwną krawędź żebra (na ryc. 9 miejsca takiego ostrzenia są przeciwne do pogrubionych linii).
Podobne udoskonalenie noży i kołnierzy wyeliminowało zatoki, zmniejszyło gromadzenie się gleby i płaskich krawędzi kołnierzy i noży oraz uprościło działanie kultywatora.