Sąsiad, znając moją naturę „Plyushkino”, podarował mi czarno-biały-martwy telewizor Mewa. A co ludzie po prostu nie dają mi nadziei, że nadal będę próbować wydobyć coś pożytecznego ze starych (lub zepsutych) rzeczy! A jeśli zniosę wyrok śmierci za produkt, wówczas dają mi go na części zamienne lub niosą na wysypisko śmieci. Przygotowałem prezentowaną „Mewa”, wyrzuciłem niepotrzebne i posortowałem części zamienne „na półkach” w moim magazynie. Wcześniej złapałem płaską puszkę z kosza „Śledź atlantycki”. Naprawdę podobało mi się zdjęcie na okładce. Może się przyda, może! Moja żona zauważyła jednak moje trofeum i dała mi kolejny lot. Wytrzymałem atak, wkładając do uszu bawełniane zatyczki do uszu i pożądliwie spojrzałem na wypolerowane pudełko telewizora. Duży, błyszczący, czarny panel sterowania mieni się niklowanymi detalami. Cóż, jak wyrzucić takie piękno! I zacząłem pracować. Po oczyszczeniu wewnętrznej powierzchni pudełka z różnych smug kleju, pasków, gruczołów mocujących, szpachluję go i wklejam do zmywalnej tapety o wzorze „dębowym” (ryc. 4). Z grubej sklejki zrobiłem półkę. Wykonany z aluminiowych zawiasów narożnych do zawieszenia szuflady na ścianie. Z płyty pilśniowej wyciąłem tylną ścianę, przykleiłem ją tą samą tapetą. Panel sterowania w lewo, mając pomysł „na później”.
Położyłem arkusz tektury na otworze na rurkę i przeciągając ołówkiem po obwodzie otworu, dostałem szablon. Zgodnie ze wzorem wycięto detal drzwi z fińskiej wodoodpornej sklejki. Nawiasem mówiąc, kolor i wykończenie fińskiej sklejki były zgodne z kolorem i wykończeniem mojego pudełka, więc nie było potrzeby dodatkowego przetwarzania pokrywy, z wyjątkiem szlifowania i malowania powierzchni końcowych. Po zamontowaniu drzwi zamontowałem je na przedniej ścianie za pomocą zawiasów wykonanych ze skrawków stali nierdzewnej (oczywiście polerowałem zawiasy). Uchwyt wykonał z kawałka niklowanej rurki ze starego wisiorka żyrandola leżącego w moim magazynie (uchwyt przymocowałem w pleksi za pomocą śrub M4).
Ponieważ otwór na kineskop jest obszyty elastyczną gumą profilową, co nadaje mu uroku, drzwi, sprężyna lekko odbiegły od otworu.
Musiałem zrobić klamkę z zatrzaskiem.Do rączki użyłem pięknego korka z wody kolońskiej, w którym śrubę MB przykleiłem żywicą epoksydową.
Rezultatem była ładna, oryginalna szafka kuchenna, szafka, którą zawiesiłem na ścianie w kuchni. Jego żona natychmiast wypełniła go rzeczami, których do tej pory nigdzie nie było. Oczywiste jest, że była bardzo zadowolona z szafki, a nawet zaoferowała użycie naszego „Photonu” do tego celu, co wyraźnie błaga o rolę takiej szafki, przewyższając zarówno jakość, jak i wymiary Mewa.
A jednak, patrząc na nowy mebel, nie czułem pełnej satysfakcji. Drzwi były puste i nudne i jakoś trzeba je było ożywić. Potem przypomniałem sobie o puszce śledzia. Oddzielone wieko i ostrożnie pokrojone w okrąg. I jak dobrze by było dla mojego pomysłu, gdyby został otwarty od dołu (odtąd trzeba to wziąć pod uwagę!). W międzyczasie, niezauważalnie lutując w kilku punktach, chwyciłem pokrywę na dno. Okazało się też całkiem dobrze. Szczególnie w tym miejscu znajdował się kuchenny motyw wzoru na pokrywce. Następnie zamienił naszą otwartą puszkę w zakrytą, dla której wyciął cyny koło (z większej puszki) i delikatnie przylutował do zadziorów pozostałych po otwarciu puszki po jej „przedniej” stronie. Wlutowano tylko w kilku miejscach, ponieważ szczelność jest tutaj bezużyteczna. Potem ponownie przylutował dwa małe uszy do puszki i za pomocą małych śrub przymocował puszkę do pokrywy szafki. Ale wcześniej, z boku puszki (u góry), wyciąłem otwór 10x40 mm, jak skarbonka-kot, i przed moją zaintrygowaną żoną rzuciłem tam dziesięciotysięczny rachunek, który przyniósł jej odpuszczenie wszystkich poprzednich grzechów.
Przybywający ludzie podziwiają nowość, a ja szczegółowo mówiłem o urządzeniu skarbonki i wyjaśniłem, jak z niego korzystać, oferując sprawdzenie zgodności jego przeznaczenia z rachunkiem, który goście wybrali jednak banknot lub monetę o mniejszym nominale.