Zawsze jest za mało wolnej poziomej powierzchni na łatwo dostępnym poziomie. To jest aksjomat. Dodam - szczególnie osobom aktywnym. Dodam więcej - szczególnie w warsztacie. Tutaj stół jest wykonywany zamiast improwizowanego, z kilku kawałków płyty wiórowej na wspornikach. Wszystko to miało wątpliwą stabilność i piękno, na różnych poziomach. Jednym słowem czas nadszedł.
Kilka typowych punktów podczas projektowania. Stół do siedzącego trybu pracy - jego wysokość wynosi około 750 mm. Blat musi być absolutnie gładki, zestaw desek jest ładniejszy, ale w tym przypadku nie jest odpowiedni - zakłada się pracę ze szkłem dekoracyjnym (witraż, mozaika), cięcie szkła, cięcie dużych arkuszy. Podczas pracy tego typu nie należy dopuszczać małych odchyleń, dołów, nieregularności. Dopuszczalne są małe gładkie ugięcia powierzchni, pracujemy z niegrubym szkłem, jest w stanie lekko się zgiąć. Na podstawie tego zadania wybrałem materiały na blat - szczegóły starej, domowej „ściany”. Wśród małych tarcz było kilka, solidnych rozmiarów, z lustrzanym lakierem, z pokryw szerokich dolnych pachołów. Ich rozmiar wynosił 580 x 890 mm. Zaangażował trzy z tych tarcz.
Oprócz głównej powierzchni bardzo przydatna jest również półka pod stołem. Postanowiono także, aby podłoga z fragmentów dawnych mebli była węższa, prostsza. Wysokość półki jest taka, że pudełka kartonowe mieszczą się wygodnie w średniej wielkości, wysokość od podłogi - dzięki czemu można wspiąć się do gniazdka odkurzacza i miotły. Pozostałe elementy stołu wykonane są z nie grubych struganych desek sosnowych. Najprostsze połączenia to wkręty samogwintujące o wymaganej długości i klej stolarski. Praktyka pokazuje, że wystarczy na trwałość. Przy dokładnym wykonaniu wygląd jest całkiem przyzwoity. Drewniane elementy nie mają dekoracyjnej powłoki.
Więc Co było używane w pracy. Narzędzia, sprzęt, materiały.
Zestaw narzędzi stolarskich, narzędzi pomiarowych, znakujących. Przyspiesza pracę i sprawia, że jest bardziej dokładny, narzędzie elektryczne i proste maszyny. Wykorzystano tutaj okrągłą piłę ręczną, wyrzynarkę elektryczną, uniwersalną piłę strugającą i piłę ukośną. Wkrętarka akumulatorowa (wiertło-skręt).
Jako półfabrykaty stosuje się wspomniane stare deski meblowe, obrzynane deski sosnowe o grubości 30 mm.
Po tym, jak zdecydowałem się na pokrycie stołu i jego rozmiar (wynika z wielkości istniejących tarcz), najpierw wykonałem detale i zmontowałem ramę stołu, jego nogi.
Kęsy odcięto za pomocą małej ręcznej piły tarczowej. Z dostępnych desek (sucha sosna, 4m x 140mm x 30mm) wybrałem miejsca bardziej proste, bez dużych sęków.
Szerokość części zasilających stołu wynosi 100 mm. Jest wystarczająco mocny i dobrze pasuje do stołu ukośnicy i nie wygląda na nieporęczny. Za pomocą piły tarczowej piłowałem deski strugane o szerokości 140 mm do przedmiotów o szerokości 100 mm.
Nie byłem zbyt leniwy, aby ponownie skonfigurować maszynę do strugania i obróbki przetartych końców. Przywiązany i równoległy nacisk powinien być prostopadły.
Obciąłem długość części na piły wahadłowej, żadna skrzynka uciosowa nie może się równać, doskonałe narzędzie!
Nogi Nogi naszego obecnego stołu wykonane są z dwóch desek-desek przymocowanych rynną. W kształcie litery V.
Tutaj trzeba powiedzieć, że każde ukryte urządzenie, nawet najbardziej wymagający wygląd, wygląda schludnie, jeśli zostanie umieszczone równomiernie, w regularnych odstępach czasu lub symetrycznie, równomiernie. Zajmowanie trochę czasu zajmuje trochę więcej czasu, jednak wygląda na gotowe, znacznie bardziej opłacalne.
Zastosowano kilka prostych sztuczek.
Środkową linię dla kilku elementów złącznych otrzymałem bezpośrednio z drugiej części mocującej - przesunąłem krawędź od dołu, zrobiłem znak na środku, przesunąłem krawędź od góry, kolejny znak. Narysowano oś pod linijką. Nie warto robić wielkich rzeczy, zwłaszcza jeśli nagle oczekujesz przezroczystego wykończenia - ciężko jest wyszlifować narysowane linie duszą.
Jednorodność czapek niemaskowalnych uzyskuję w następujący sposób: zmierz równe odległości od krawędzi, zaznacz szydło (wygodniej jest wiercić wiertarką do metalu), są to punkty 1. Zaznaczam środek 2. Podzielę szczeliny na dwie lub trzy części, to jest jeden lub dwa punkty. Możesz to zrobić na oko - punkt 3.
Wiercę wszystkie miejsca do wkręcania śrub w górnej części. To pozwala ciasno i bez większego wysiłku zbierać elementy. Wygodne jest wiercenie wiertłem o nieco mniejszej średnicy, aby śruba samogwintująca była łatwo wkręcana w otwór palcami, ale została wkręcona dokładnie. Jednocześnie możesz huśtać element za pomocą „zapinanych” elementów mocujących, jak chcesz, bez obawy o fajerwerki ze śrub, które są tak nieprzyjemne, aby na nie nadepnąć i tak niewygodne, aby szukać wiórów i trocin na podłodze lub ziemi.
Na skrzyżowaniu kładę trochę PVA stolarskiego (stało się to kosztowną infekcją!) I psuje części. Nasz stół ma już cztery nogi, jak kot.
Rama dachowa. Wykręciłem to z niebieskiego. Jako taki wykorzystałem przyszłą okładkę stołu. Wszystkie połączenia są doczołowe, na kleju i śrubach. Okazuje się bardzo mocno, ponadto kąty są wzmacniane przez „narożne” nogi.
Zestaw i nogi (klej, śruby). Kiedy konstrukcja jest w wygodnej pozycji, przymierzyłem i wykonałem również mocowania dolnej półki. Wniósł do warsztatu stosunkowo lekką ramę i przystąpił do „poszycia”.
Półka Z rozebranej „ściany” podniosłem kilka tarcz podobnych rozmiarów. Tarcza okazała się nieco szersza - zwęziła ją ręczną piłą tarczową, odciąła ząbkowane krawędzie dla ciasnego dopasowania za pomocą elektrycznej wyrzynarki.
Aby przymocować górną pokrywę, musieliśmy wykonać dodatkowe elementy na wskroś. Podniosłem odpowiednie osełki (resztki odcięte od szerokich desek), wyrównałem szerokość struganiem, przykręciłem je klejem do górnej krawędzi ramy stołu. Szerokość prętów nie powinna pozwalać, aby istniejące łączniki wystawały z blatu stołu. Tutaj możesz wybrać długość śrub, jeśli sklepy są blisko.
Trzy części blatu są na miejscu i dokładnie dopasowane do ramy. Poniżej ołówkiem odnotowano miejsca kontaktu z ramą. Każdy fragment został starannie usunięty, aby nie przeszkadzać sąsiadowi, miejsca kontaktu oczyszczono z lakieru o dużej skórze.Odwrotna powierzchnia wcale nie przypominała fortepianu, a pod lakierem odkryto nie fornir, ale rodzaj kartonu.
Nałożyłem klej na końce ramy i delikatnie zatrzasnąłem przygotowaną tarczę. Dół przykręcony śrubami. Powtórz procedurę jeszcze dwa razy.
Lakierowana powierzchnia nie nadaje się szczególnie do warsztatu - szybko się zamraża, rysuje. Na wierzchu położyliśmy i przycięliśmy na wymiar kawałek starego, niegrubego i nieizolowanego linoleum. Jest to dobra, niedroga pokrywa pulpitu, w razie potrzeby przypalona i wytrzymała jest łatwa do wymiany.
Babay Mazay, październik 2019