Kołyska Newtona.
Witam Pewnego dnia postanowiłem, że bez względu na to, co jest interesujące i pouczające dla mojego syna, moja uwaga skupiona była na wahadle Newtona lub jak niektórzy nazywają to kolebką Newtona (a czasem nawet kulami Newtona).
Jest to układ mechaniczny wynaleziony przez angielskiego aktora w 1967 roku, nazywał się Simon Prebble.
Oczywiście widziałeś to wahadło w biurze fizyki, nauczyciel, używając swojego przykładu, wyjaśnia dzieciom, w jaki sposób energia różnych form zamienia się w siebie, na przykład energia potencjalna w kinetyczną i odwrotnie.
Narzędzia, których użyłem:
1) Szczypce.
2) Młotek.
3) Broda.
4) Plik.
5) Lutownica.
6) Szczypce.
7) Pincety.
Z materiałów do produkcji wahadła potrzebowałem tylko:
1) Łożysko.
2) Kalafonia.
3) lutowane.
4) Drut miedziany (cienki).
5) Gruby drut miedziany (cztery milimetry kwadratowe).
6) wątki.
7) Klej.
Na początek chciałbym trochę porozmawiać o tym, jak usunąłem kule z łożyska. Po prostu mój przyjaciel powiedział mi, jak on i jego towarzysz wyciągnęli ich w niebezpieczny sposób, można nawet powiedzieć, że wcale nie byli bezpieczni i prawie stracili oczy. Powiedział, że położył łożysko na twardej powierzchni, uderzył młotkiem w klatkę, a kule rozrzuciły (dwie kule straciły). Nie zaryzykowałem i zacząłem go rozkładać.
Najpierw usunąłem uszczelki olejowe.
Następnie opierając kolce na separatorze (gdzie nity), nieznacznym ruchem młotka, nitowano i wyginano separator w kilku miejscach w kilku miejscach i rozmontowywano go szczypcami.
Następnie, grupując wszystkie kule za pomocą szczypiec, przesunął pierścień wewnętrzny na pierścień zewnętrzny.
Dzięki tak prostym manipulacjom łatwo było mi wyciągnąć piłki bez szkody dla siebie i innych. Co więcej, żadna piłka nie opuściła mojego pola widzenia.
Następnie wyczyściłem plik za pomocą pliku, w którym lutowałem pierścień.
W tym miejscu miałem dobrą kalafonię.
Znaleziono w pojemnikach kawałek skręconego drutu o małym przekroju. Wyciągnął jedną żyłę szczypcami.
I zrobił z niego pierścienie.
Uszczelnione pierścienie na kuli. Starałem się, aby było to możliwie jak najbardziej.
Jak mówią, pierwsza piłka jest nierówna. Trzymał grot lutownicy na kuli i pociemniał (otrzymał oparzenie termiczne: mrugnięcie :).
Pierścienie, tak aby były co najmniej trochę do siebie podobne, sprawdzane w stosunku do gotowych. Potem zrobił te same manipulacje z resztą piłek.
W rezultacie otrzymałem siedem niezbyt pięknych (zepsutych kalafonii) cheburashki, a jeden z nich stał się czarną rasą.
Po przetworzeniu filcem z pastą goy. (Nawet Afroamerykanin zaczął świecić). Jak zrozumiałem podczas testów, nie powinienem był umieszczać kul na magnesie, były one namagnesowane i musiałem je odmagnesować. Zrobiłem to z bezramową cewką magnetyczną pobraną z niedziałającego starego telewizora. Informacje dla tych, którzy chcą czegoś rozmagnesować te cewki, są dostępne tylko w telewizorach w starym stylu z lampą katodową; w innych przypadkach odpowiednia jest prawie każda cewka bezramowa. I jeszcze jeden szczegół, napięcie dostarczane do cewki musi być zmienne.
Potem długie i bolesne przeciąganie przez pierścienie.
Po oczyszczeniu izolacji drut o przekroju czterech milimetrów kwadratowych zaczął tworzyć ramę przyszłego wahadła.
Na początku zrobiłem ramkę jak na dolnym zdjęciu, ale była ona nieskuteczna, okazała się zbyt niska (przyspieszenie nie było wystarczające) i brała udział w energii kulek (anteny trzymające piłki kołysały się).
I postanowiono stworzyć mocniejszy i nieco wyższy projekt.
Związał nici w kilku turach. Odbywa się to tak, że podczas regulacji położenia kulek poprzez obrócenie nici nie przewija się pod ciężarem przymocowanych do niej kulek. Od samego początku po prostu przywiązałem nici do jednej strony powstałej ramki.
Następnie (podczas regulacji) przywiązany do innej wiązki.
I w końcu wyregulowałem kulki (skręcając nić na belce), aby ustawiły się w jednym rzędzie tak dokładnie, jak to możliwe, ponieważ to również bardzo zależy od tego, ile czasu zajmuje kliknięcie. Po dokładnym dostrojeniu nałożyłem niewielką ilość kleju na nici przywiązane do wiązki, tym samym zabezpieczając je przed przewijaniem i przemieszczaniem się po belce.
Oto gotowa kołyska Newtona, że tak powiem.
Może nie jest tak piękny jak w sklepie, ale jest wykonany własnymi rękami i z dostępnych materiałów.
Ponieważ nie było kulek o dużej średnicy, wahadło oczywiście nie tyka długo, ale wciąż daje mojemu synowi wiele pozytywnych wrażeń, a ja mogłem sprawić mu przyjemność, zbierając zrób to sam taka niezwykle interesująca i kojąca zabawka.