Lekki synchronizator - urządzenie, które pozwala korzystać z zewnętrznej lampy błyskowej, z aparatem, który nie ma kontaktów synchronizacji. Urządzenie wychwytuje impuls świetlny wbudowanej lampy błyskowej i zapala slave.
Wiele współczesnych aparatów cyfrowych, pracując z (wbudowaną) lampą błyskową, strzela dwa razy w określonym odstępie czasu - szacuje się, że pierwszy impuls określa ekspozycję i balans bieli. Po kilkudziesięciu lub setkach mikrosekundach następuje główny impuls roboczy. Zwykły prosty synchronizator światła uruchamia błyski podrzędne zgodnie z pierwszym szacowanym impulsem, a do czasu zapłonu impulsu roboczego błyski zewnętrzne dawno zgasną. Zdjęcie okaże się jeszcze ciemniejsze niż przy użyciu wbudowanej lampy błyskowej aparatu. Potrzebujesz więc urządzenia, które transmituje pierwszy impuls świetlny i działa na drugim. Opisano tutaj proste urządzenie, które realizuje tę zasadę działania i umożliwia podłączenie starych sieciowych lamp błyskowych o wysokim napięciu w celu synchronizacji styków.
Więc Synchronizator światła jest przeznaczony do współpracy ze starą domową siecią flash Photon.
Schemat synchronizatora światła jest następujący.
Obwód nie zawiera rzadkich części, jest łatwy w montażu, a przy prawidłowej instalacji natychmiast zaczyna działać. Konieczne może być jedynie dostosowanie łańcucha RC do określonego model aparat. Pobór prądu przez urządzenie jest minimalny - bateria „koronkowa” wytrzyma co najmniej rok pracy. Na przykład ładunek pojemnościowy tlenku 47 μF (zamiast C1) wystarcza na kilkanaście operacji urządzenia.
Jako fotoczujnik zastosowano fotodiodę o znacznym polu krystalicznym, wysokiej czułości i szerokim wzorze promieniowania. Zostały one wykorzystane do zdalnego sterowania telewizorami generacji 3UST. W takim przypadku urządzenie strzela w dowolnej pozycji względem wyprzedzającego błysku i na znaczną odległość (w obrębie obiektu). Możesz spróbować użyć innych fabrycznych i domowych fotosensorów, na przykład tranzystora KT3102 (w metalowej obudowie) ze zdalną pokrywą i przełącznikiem diodowym.
Układ K561LE5 jest wymienny z importowanym analogiem D4001. Zamiast diod KD510 odpowiednie są KD520, KD522. Pożądane jest stosowanie małych rezystorów - zmiana ich wartości znamionowych w granicach 20% nie wpłynie na wydajność obwodu.
Najtrudniejszą rzeczą do znalezienia jest standardowe gniazdo flash do synchronizacji kontaktów.Wykorzystuje gniazdo z zestawu lampy błyskowej Photon - jego plastikowa obudowa została wyposażona w zdejmowaną plastikową stopkę do przymocowania lampy błyskowej do aparatu. U dołu buta znajdowało się gniazdo.
Możesz spróbować skontaktować się z serwisem aparatu lub usunąć ze starego zepsutego sprzętu fotograficznego. W rzeczywistości, jeśli zamierzasz pracować tylko z jednym stałym fleszem, złącze można zastąpić czymś bardziej powszechnym, na przykład parą DB9 lub czymś bardziej miniaturowym. Należy pamiętać, że przy błyskach takich jak Photon, moc jest beztransformatorowa i synchronizuje wysokie napięcie styku. W tym przypadku należy użyć gniazda z wpuszczonymi stykami, z wyjątkiem przypadkowego kontaktu. Opcją podczas pracy z jednym stałym błyskiem jest umieszczenie synchronizatora w jego korpusie (w nowej komorze wykonanej na zewnątrz).
Co było wymagane do produkcji urządzenia
Zestaw narzędzi i materiałów do produkcji płytek drukowanych. Zestaw narzędzi i instrumentów do instalacji radiowej. Zestaw małych narzędzi stołowych i mocnej lutownicy do produkcji metalowej obudowy.
Więc zacznijmy
Płytka drukowana urządzenia została opracowana w specjalnym programie Sprint Layout i wykonana przy użyciu fotorezystu filmowego.
Materiał folii kęsów musiał być użyty jako wykrój, chociaż drukowane okablowanie nie było zaangażowane po stronie części. Nie było pod ręką żadnego innego materiału. W urządzeniach o wysokiej częstotliwości sensowne jest w takich przypadkach zastosowanie tej warstwy folii jako ekranu poprzez pogłębienie otworów od strony montażu części. W tym przypadku dodatkowa warstwa folii będzie tylko przeszkadzać - podczas trawienia płyty zakrył niepotrzebną warstwę taśmą samoprzylepną, aby nie marnować roztworu do trawienia, a następnie usunął ją pincetą, wstępnie podgrzewając suszarką budowlaną, aż klej zmięknie.
Po pełnym cyklu pracy nad produkcją płytki drukowanej przystąpił do montażu elementów. Po pierwsze, najbardziej nieprzyjemne są duże przełączniki i gniazdo mikroukładu. Przełączniki zostały pobrane ze starej płyty przenośnego importowanego radia, musieli wywiercić dla nich kilka standardowych otworów. Ustalenia gniazda mikroukładu nie są szczególnie dobre i są wrażliwe na przegrzanie.
Po zainstalowaniu wszystkich elementów sprawdziłem instalację, podłączyłem gniazdo styku synchronizacji i zainstalowałem mikroukład w gnieździe. Zasilał urządzenie ze stacjonarnego źródła zasilania.
Pchając lampę błyskową aparatu w stronę włączonego urządzenia, prześledziłem pojawienie się impulsu na początku obwodu i jego przechodzenie przez różne elementy za pomocą oscyloskopu. Musiałem podnieść (zmniejszyć) rezystor w obwodzie bazowym KT315, aż tranzystor otworzy się niezawodnie.
Po osiągnięciu sprawności obwodu podjął się produkcji korpusu urządzenia. Postanowiłem zrobić to z cyny. Jednocześnie każdą stronę obudowy, każdy z paneli można osobno dopasować do elementów urządzenia i zamontować osobno od zewnątrz, co wydawało się wygodne.
Pierwszą rzeczą, którą zrobiłem i zamontowałem panel na części sterowania, jest przycisk włącznika zasilania i przełącznik opóźnienia. Na tym samym panelu w środku zostanie również zainstalowana podkładka do podłączenia akumulatora 9 V. O baterii warto powiedzieć kilka słów.
W ekonomii autora istnieje wiele urządzeń o mocy baterii 9 V, których potrzeba pojawia się tylko okresowo. Trzymanie niedrogich baterii w takich urządzeniach przez cały czas jest niebezpieczne. Okazało się, że dość wygodnie jest mieć zapas kilku takich baterii i włożyć je do pożądanego urządzenia, jeśli chcesz z nim pracować. Przy takim podejściu wygodnie byłoby mieć urządzenia z szybkim dostępem do baterii (przynajmniej urządzenia stacjonarne), bez konieczności otwierania komory baterii. Zdecydowano wypróbować tego rodzaju instalację baterii.Powinien to być pewien otwór w przypadku nieco większej części baterii. Standardowy blok jest zamontowany na stałe w dolnej części przedziału. Bateria powinna wystawać około jednej czwartej z komory, aby można ją było złapać palcami.
Standardowy blok (z uszkodzonej baterii) został wyposażony w specjalny izolator z kawałka płytki drukowanej. W miejscu instalacji wspornik jest wycinany, gięty i lutowany w celu montażu podkładek. Za pomocą krótkich wystających płatków odcinkowych cały zestaw przylgnął do stanowiska pracy.
Skróciłem przewody z bloku na miejscu i podłączyłem go do niezbędnych punktów obwodu, sprawdziłem wydajność.
Kolejną czasochłonną częścią projektu było złącze do synchronizacji kontaktów. But z zestawu lampy błyskowej został zainstalowany w skrzynce, w jej rogu. Dla jednego z jego płatków (-) trzeba było zrobić szczelinę w ścianie końcowej obudowy, otwór na wylot - z boku. Zachowywał się tak - zaznaczył ścianę końcową i wyciął prostokątny otwór na płatek oraz otwór na śrubę wyrzynarką, przymierzył but.
Teraz możesz zaznaczyć sąsiednią ścianę. Wyciąłem otwór na wylot.
Zaczął montować kadłub. Cięte i przygotowane (krawędzie są czyszczone, cynowane chlorkiem cynku, myte wodą), części ciała zostały zmontowane na żywej nici. Wycinam dolną płytę-spód obudowy z marginesem długości. 20 mm z każdej strony. Będą to uszy do mocowania za pomocą śrub na przyszłym drewnianym stojaku do lampy błyskowej. Kiedy wszystko się połączyło, włączył potężną lutownicę i starannie przylutował szwy, bardziej dla urody - obudowa nadal nie jest uszczelniona i nie wymaga się specjalnej siły.
Puste miejsce na górną pokrywę przygotowałem podobnie do innych kawałków żelaza. Przedłużyłem nogi fotodiody, ustawiłem ją za pomocą dwóch ocynowanych drutów, tak aby tylko plastikowa soczewka wystawała z ciała. Zaznaczyłem jej miejsce na pokrywie, wytnij je układanką jubilerską. Po ostatniej kontroli działania pokrywa została wlutowana na swoje miejsce. Usunął resztki topnika, stępił ostre krawędzie gruczołów drobnym papierem ściernym, wytarł obudowę szmatką zwilżoną lakierem TsAPON, zapobiegając przedostawaniu się kropelek do przełączników i gniazda terminala synchronizacji. Lakierowany marker przemysłowy podpisujący organy zarządzające.
Babay Mazay, styczeń 2020